23-09-2012

Na zakończenie sezonu szprotawskich pielgrzymek rowerowych wyruszyliśmy do sąsiedniej parafii pod takim samym wezwaniem jak nasza, czyli Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Żaganiu. W liczbie 26 pielgrzymów w dwóch grupach, po modlitwie i błogosławieństwie ks. proboszcza zaczęliśmy pedałować do celu pielgrzymki. Kilometrów było niewiele, więc ruszając o 7.30 dotarliśmy do Żagania na Mszę Świętą na godzinę 9.00. Celebransami byli: ks. kanonik Władysław Kulka i ks. kanonik Ryszard Grabarski. Następnie proboszcz miejsca ks. Zygmunt Mokrzycki zaprosił nas do zwiedzania tego pięknego miejsca. Mieliśmy możność zwiedzania muzeum i historycznej biblioteki. Chyba wszyscy wiemy, że kościół znajduje się w poaugustiańskim zespole klasztornym, który został uznany za pomnik historii rozporządzeniem Prezydenta RP z dn. 28 lutego 2011. Działalność zakonu kanoników regularnych św. Augustyna odegrała niezwykle istotną rolę w dziejach Księstwa Żagańskiego oraz całego Śląska, zarówno w wymiarze materialnym, jak i duchowym. Ukształtowany ostatecznie w XVIII w., monumentalny zespół zabudowań klasztoru augustianów w Żaganiu jest nośnikiem szczególnych wartości artystycznych i historycznych, a bogata spuścizna opactwa ugruntowana na polu szeroko pojętej kultury, religii, nauki oraz nowoczesnych metod edukacji promieniowała daleko poza granice regionu. Zakonnicy przybyli do Żagania w 1284 r. z Nowogrodu Bobrzańskiego. Przez wieki, opactwo było przodującym ośrodkiem religijnym i naukowym w zakresie teologii, prawa kanonicznego i rzymskiego. Związane z nim wybitne postaci rozsławiły Żagań w Europie. Mowa o opatach-uczonych: Ludolfie i Bernardzie Fabri, a zwłaszcza o Ignacym Felbigerze (Johann Ignaz von Felbiger, 1724 – 1788) badaczu i zasłużonym w reformowaniu oświaty na Śląsku, a później, dzięki protektoratowi cesarzowej Teresy, w całym cesarstwie habsburskim, twórcy nowatorskiej metody nauczania oraz m.in. elementarza dla dzieci polskich „Obiecadło”. Za jego czasów, w 1769 r., założono na wieży kościelnej jeden z pierwszych w Europie piorunochronów. Kompleks zabudowań klasztornych imponuje skalą i rozwiązaniami architektonicznymi. Na szczególną uwagę zasługuje unikatowa biblioteka klasztorna z zachowanym wyposażeniem, do której polichromie stworzył Jerzy Wilhelm Neunhertz. Obecnie posiada jedną z najbogatszych w Polsce kolekcji starych ksiąg oraz globusów (jeden przedstawia Ziemię, na drugim można oglądać gwiezdne konstelacje). Wnętrze słynie ze znakomitej akustyki dzięki specjalnie ukształtowanemu sklepieniu tzw. szeptanemu. W 1810 r., w wyniku sekularyzacji, zakonnicy opuścili Żagań, a dobra klasztorne przejęło państwo. Wprowadzono wówczas do budynków nowe funkcje i nowych gospodarzy: kościół objęła parafia świecka, skrzydło klasztorne przekazano na cele szkolnictwa elementarnego, w konwikcie znalazła się siedziba sądu i więzienie. Słynny księgozbiór żagański przewieziono do biblioteki uniwersyteckiej we Wrocławiu, a część sprzedano. W kościele bardzo pięknie prezentują się stalle z 1695 r. oraz XVI wieczny ołtarz Św. Trójcy. Na uwagę również zasługuje ekspozycja muzealna ulokowana na emporze nad zakrystią kościoła, którą zwiedziliśmy. Nie ma żadnych wątpliwości, że przebywaliśmy w naprawdę cennym wnętrzu. Po duchowych przeżyciach ruszyliśmy do drugiej parafii w Żaganiu, która znajduje się na Moczyniu i jest pod wezwaniem św. Józefa. Tutaj gospodarzem jest ks. proboszcz Roman Liwińczuk. Zostaliśmy zaproszeni do Sali parafialnej gdzie nasz pielgrzymkowy kuchmistrz Antoni Zabłocki serwował nam zupę gulaszową. Panie zaś przygotowały słodki deser. Był to czas na integrację pątników – rozmowę, śpiew, wspomnienia. Po uporządkowaniu miejsca i podziękowaniu za gościnę wyruszyliśmy w drogę powrotną przez Rudawicę. Zatrzymaliśmy się nad Kwisą w uroczym otoczonym zielenią miejscu. Tam też snuliśmy plany pielgrzymek rowerowych w następnym sezonie. Pragnę podziękować ks. proboszczowi Ryszardowi Grabarskiemu i panu Andrzejowi Najdkowi za przygotowanie i prowadzenie wszystkich pięciu pielgrzymek. Mam nadzieję, że Pan ich pobłogosławi i obdarzy zdrowiem, aby w następnym sezonie mogli je dalej organizować. Czekająca z niecierpliwością na następnym sezon rowerowych pielgrzymek.